Ο Πύρρος (319 π.Χ. – 272 π.Χ.) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς στρατηγούς της ελληνιστικής εποχής και βασιλιάς της Ηπείρου από τη δυναστεία των Αιακιδών. Ξακουστός για την πολεμική του δεινότητα και τις εκστρατείες του κατά της ανερχόμενης Ρώμης, αποτέλεσε σύμβολο ανδρείας αλλά και στρατηγικής υπερβολής.
Θεωρήθηκε από πολλούς (π.χ. τον Πλούταρχο) ως ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της εποχής του. Μάλιστα τον συνέκριναν με τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο.
Ανέβηκε στον θρόνο της Ηπείρου σε νεαρή ηλικία και διακρίθηκε για τις φιλοδοξίες του να ενώσει την Ελλάδα και να την επεκτείνει.
Μετέτρεψε την πόλη της Αμβρακίας (σημερινή Άρτα) σε πρωτεύουσα του βασιλείου του στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Αν και η πόλη υπήρχε ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως αποικία των Κορινθίων, ο Πύρρος ήταν εκείνος που την ανέδειξε σε σημαντικό διοικητικό και πολιτιστικό κέντρο. Έχτισε τείχη, ανάκτορα, ναούς και ένα μεγάλο θέατρο, δείχνοντας την πρόθεσή του να την καταστήσει αντάξια άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων. Η Αμβρακία αποτέλεσε έτσι την πολιτική και στρατιωτική βάση του Πύρρου για τις εκστρατείες του στην Ελλάδα και την Ιταλία, συμβολίζοντας τη δύναμη και τις φιλοδοξίες του.
Το 280 π.Χ. ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Ελλήνων του Τάραντα και εκστράτευσε στην Ιταλία με στόχο να αντιμετωπίσει τη Ρώμη. Πέτυχε σημαντικές νίκες στις μάχες του Ηρακλεία και του Άσκουλου, αλλά με τόσο μεγάλες απώλειες, που γέννησαν την έκφραση «Πύρρειος νίκη» – νίκη με υπερβολικό κόστος φράση που χρησιμοποιείτε μέχρι και σήμερα. Συνέχισε προς τη Σικελία, αλλά τελικά επέστρεψε απογοητευμένος στην Ήπειρο.
Ο Πύρρος σκοτώθηκε το 272 π.Χ. κατά τη διάρκεια της μάχης του Άργους. Κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής συμπλοκής στους στενούς δρόμους της πόλης, ο Πύρρος τραυματίστηκε αρχικά από έναν Αργείο στρατιώτη. Σύμφωνα με την παράδοση, μια ηλικιωμένη γυναίκα, βλέποντας τον να μάχεται με τον γιο της, του έριξε ένα κεραμίδι από τη στέγη. Το χτύπημα ήταν θανάσιμο και, ενώ ο Πύρρος σωριάστηκε, αποκεφαλίστηκε από έναν αντίπαλο στρατιώτη.
Ο θάνατός του σήμανε το τέλος της δυναμικής του βασιλείου της Ηπείρου και την αρχή της παρακμής του.